Zanzibar & Kwaheri Tanzania

Lieve allemaal,

Alweer een blog vanuit het vliegtuig. Vlucht KL0567 naar Schiphol ditmaal. Dat betekent dat dit, tenzij er iets buitengewoon noemenswaardigs gebeurt tijdens deze vlucht, mijn laatste blog is! Bedankt voor het lezen alvast :).

Na Zanzibar ben ik ongeveer een week terug in Moshi geweest om alles af te ronden. Het was gek om weer terug te zijn: de compound was hetzelfde, maar ook heel anders, omdat er heel veel nieuwe mensen waren.

Zanzibar was, er is geen ander woord voor, paradijselijk. Witte stranden, blauwe zee, eindeloos vis en schaaldieren… Marion en ik begonnen onze trip in Stone Town: de hoofdstad van Zanzibar en, verbazingwekkend genoeg gezien de vele toeristen, de enige plek op het hele eiland met een flappentap. Stone Town is druk en warm en heeft honderden straatjes die, zonder straatnaambordjes, allemaal op elkaar lijken. Hierdoor is verdwalen onvermijdelijk en misschien zelfs wel de beste manier om de stad te verkennen, want een route volgen is lastig. Al verdwalend kwamen we uiteindelijk toch bij een aantal plekken die we wilden zien. We begonnen bij de voormalige slavenmarkt. Ondanks dat het nu zo paradijselijk is, heeft Zanzibar namelijk een bloedige geschiedenis van slavenhandel. Zonder in al te veel geschiedkundige details te treden, want die ken ik zelf ook niet goed genoeg, komt het erop neer dat Zanzibar een centraal punt was waar alle slaven die vanuit Oost-Afrika ontvoerd werden, verhandeld werden. Op de plek waar ooit de slavenmarkt was, staat nu een kerk en een monument ter nagedachtenis aan de honderdduizenden mannen, vrouwen en kinderen die daar langsgekomen zijn. Erg indrukwekkend waren ook de cellen waarin deze mensen gevangen zaten totdat ze verkocht werden, die onmenselijk klein waren voor het aantal personen dat erin opgesloten werd.
De rest van de dag zijn we nog meer verdwaald in Stone Town en hebben we de stad verkend. ’s Avonds hebben we de wereldberoemd-in-zanzibar Zanzibar pizza gegeten op een markt bij de zee waar ook vers gevangen vis in alle soorten en maten verkocht werd.

Naast slaven werd er de vorige eeuwen ook iets heel wat onschuldigers verhandeld op Zanzibar, namelijk kaneel, nootmuskaat, vanille, saffraan en vele andere specerijen. Om aan toeristen te laten zien hoe al die specerijen groeien, is de ‘Spice Tour’ bedacht: hierbij ga je naar een plantage met (ongeveer) alle specerijen die op Zanzibar verbouwd werden. Vervolgens word je daar rondgeleid en kun je ruiken aan en proeven van de bomen en struiken waaraan de specerijen groeien. Het is leuk om te zien hoe de specerijen die je normaal in je keukenkastje vindt in de natuur groeien. Uiteraard is er aan het einde van de tour ook een mogelijkheid tot het kopen van de specerijen, dus iedereen die weet wat hij/zij ermee moet doen om een goede maaltijd te maken: be my guest.
’s Avonds was het tijd voor eten bij het door de Lonely Planet geprezen ‘Lukmaan’s’ voor traditioneel Zanzibari/Tanzaniaans eten (heerlijk!).
De volgende dag gingen we per boot naar Prison Island, wat voor de kunst van Stone Town ligt. Prison Island is, anders dan de naam doet vermoeden, nooit daadwerkelijk gebruikt als gevangenis. Wel is het gebruikt om immigranten naar Zanzibar op te vangen en als een quarantaineplaats tijdens epidemieën. Tegenwoordig is het de plek van een belachelijk luxe resort én een heel aantal schildpadden. De schildpadden bekijken en voeren was leuk, maar eerlijk gezegd had ik meer geschiedkundige dingen verwacht van de trip (niet goed ingelezen waarschijnlijk). Wat wél weer leuk was, was het snorkelen rondom het eilandje. Dit resulteerde in een schitterend kreeftrode rug en dito benen, maar goed: de vissen waren tof.
Veel meer dan bovenstaande is er in Stone Town nu niet direct te doen, dus Marion en ik staken Zanzibar over naar de oostkust, waar we heerlijk hebben genoten van parelwitte stranden en een schitterend blauwgroene zee.
Op mijn verjaardag hebben we een zogeheten ‘blue safari’ gedaan: een boottocht waarbij je af en toe aanmeert bij lagunen, mini-eilandjes en fantastische zandbanken. De lunch bestond uit meer garnalen, kreeft, octopus en andere zeevruchten dan ik ooit gezien heb. Kortom: de hele dag was een cadeautje :).
Na mijn verjaardag was het helaas alweer de laatste dag van Marion… We zijn extra vroeg opgestaan om de zonsopkomst te bekijken en om daarna naar het Jozani Forest te gaan. Dit is een beschermd natuurgebied waar de rode colobus-aap voorkomt, die nergens anders ter wereld leeft. De apen zijn totaal niet mensenschuw, dus genoeg gelegenheid voor het maken van leuke foto’s!
Helaas komt aan al het goede een eind, zo ook Marion’s Zanzibar tijd. Toen zij weer in het vliegtuig naar München zat, was het ook voor mij tijd om naar het noorden te gaan. Uiteraard íets minder ver: naar Nungwi, het meest noordelijke dorp van Zanzibar. In Nungwi heb ik mijn PADI Open Water Diver brevet gehaald, waardoor ik nu officieel tot 18 meter diep mag duiken! In de Zanzibariaanse (is dat het bijvoeglijk naamwoord?) zon was het totaal geen straf om het zo’n 250 pagina’s tellende theorieboek door te lezen, helemaal niet als je ook nog eens beloond wordt met een schitterende onderwaterwereld. In het begin vond ik het spannend om ‘alleen’ in Nungwi te zijn, maar via de duikschool leg je hartstikke makkelijk contacten met iedereen. Dit niet in de minste plaats omdat je altijd een gespreksonderwerp, namelijk duiken. Dus met alle indianenverhalen van wie de grootste, meeste en gevaarlijkste zeedieren gezien had (men will be men..), kwam ik mijn vrije uurtjes wel door.
Na een tijdje arriveerden ook mijn Noorse BFFLs Kaja, Bettina en Emilie op Zanzibar en wel in Kendwa: het dorp net ten zuiden van Nungwi. Helaas werd onze emotionele hereniging wat uitgesteld doordat er verkiezingen waren.
Even een kort uitstapje naar wat ik van deze verkiezingen begrijp (niet bijster veel). Tanzania was ooit Tangiyaka (vasteland) en Zanzibar. In de jaren ’60 zijn deze verenigd onder de naam Tanzania. Vanaf dat moment is de politieke partij CCM vrijwel continu aan de macht geweest. Heel erg generaliserend kun je stellen dat het vasteland CCM aanhangt en Zanzibar CUF. In november waren er verkiezingen, met op Zanzibar een overwinning voor CUF. Deze zijn echter door de regering, om volgens de Zanzibarianen slechte redenen, ongeldig verklaard. Daarom waren er 20 maart opnieuw verkiezingen. Vanwege de ontevredenheid van de Zanzibarianen over de gang van zaken tijdens de vorige verkiezingen werden er ongeregeldheden verwacht en daarom waren er roadblocks opgezet. Hierdoor konden we dus niet van Kendwa naar Nungwi komen en vice versa. Van tevoren had ik gehoord dat er verder in de toeristengebieden (strand, hotel) niet veel te merken zou zijn van de verkiezingen en dit was dus ook zo (de roadblocks waren maar voor één avond). Achteraf hoorde ik dat de CUF de verkiezingen geboycot had en dat er dus erg weinig mensen zijn gaan stemmen, wat wellicht de rust verklaart. In elk geval: nog een avondje met de mensen van de duikschool.   
De volgende dag waren de roadblocks gelukkig opgeheven, dus konden de Noren naar Nungwi komen. Het was superleuk om hen weer te zien! Inmiddels had ik de smaak van het duiken wel te pakken, dus ik besloot om er nog een dagje aan te plakken. Dit was een goede keuze, aangezien je, net zoals je met een rijbewijs eigenlijk nog niet goed kunt rijden, je met een duikbrevet nog niet goed kunt duiken. Alle oefening was dus welkom. En het was ook heel leuk natuurlijk. Duiken verveelt niet snel, met name omdat je zó ontzettend veel verschillende zeedieren ziet. We hadden het geluk om zelfs een schildpad en een zeepaardje te zien, dus ik was gelukkig :). Bij de duikschool (Spanish Dancer Divers) kon je een GoPro camera lenen, dus ik kon ook opnamen maken van de onderwaterwereld. Tijdens de duikcursus zelf mochten we de GoPro niet gebruiken, omdat het vestigen van je aandacht op de camera in plaats van op je balans in het water je duiktechniek niet bepaald ten goede komt. Niet dat deze nou zo goed was in de eerste duiken ná de cursus, maar leuk was het in ieder geval wel :).
Toen mijn eerste duiklust verzadigd was, ging ik, samen met Sanne, een Nederlandse verloskundige die in Tanzania cursussen gegeven heeft en die ik in Moshi een keer ontmoet had, ook naar Kendwa toe. We verbleven in dezelfde accommodatie als Kaja, Bettina en Emilie: een klein guesthouse met slechts twee kamers. In Kendwa hebben we genoten van zon, zee, strand en cocktail-happy-hour. Helaas was het al veel te snel weer tijd voor mij om naar Moshi terug te gaan.
In Moshi heb ik nog een paar dagen van alles afgerond en afscheid genomen van mensen. Nu zit ik in het vliegtuig (inmiddels in Dar es Salaam) na te genieten van drie fantastische maanden, alle indrukken die ik in opgedaan heb en alle geweldige mensen die ik heb ontmoet: onvergetelijk!

Tot morgenvroeg!

Liefs,

Sophie