Feest & op safari

Het is alweer twee weken geleden sinds mijn laatste stukje, dus ik heb het verhaal in tweeën gedeeld, voor het overzicht. Het is een tikje aan de lange kant, dus schroom vooral niet om direct naar de foto’s te gaan :)

21-1

Even een kleine update voordat ik morgen op safari ga.
Volgens mij eindigde mijn vorige geratel met Kaja’s verjaardag: dat was afgelopen donderdag. Ze was erg verrast dat we een taart en slingers geregeld hadden, dus dat was een succes! De taart was een kant-en-klare van de supermarkt die er, met een overdaad aan glazuur en andere versieringen, fantastisch uitzag en die verrassend genoeg ook nog best prima smaakte. Al hoop ik toch op een Limburgse vlaai voor mijn verjaardag (hint)…

De feestsfeer hield niet op die donderdag: vrijdag was het namelijk Glaciers-tijd! Glaciers is dé uitgaansplek voor locals en vrijwilligers/expats. We gingen met ons huis (A19) en A7: Emilie, Marit (Noorse meisjes), Dan (Australië), Marion en Mathias (Duits). Volle bak dus! Het uitgaan hier is totaal anders dan in Nederland. Afgezien van het feit dat drankjes mégagoedkoop zijn (Monique: bedankt voor de Amarula-tip;)), wordt er daadwerkelijk gedánst. En met dansen bedoel ik niet de ‘stap-naar-rechts-sluit-bij-stap-naar-links-sluit-bij’ met de toevallige ‘hand(en)-in-de-lucht’, maar dansen voor alles wat je waard bent, met alles wat je hebt en alsof je leven ervan afhangt. Vooral de Tanzaniaanse heren gaan helemaal los op de dansvloer: bij bepaalde liedjes (bijvoorbeeld ‘Ekotite’(=selfie)) horen hele choreografieën die er makkelijk uit zien, maar die voor iemand als ik (zonder noemenswaardig danstalent) toch nog vrij lastig zijn. Al bleef mijn danspartner uiteraard beweren dat het allemaal prima ging. Yeah right.
Al met al was het een supertoffe avond. Zeker voor herhaling vatbaar!

Nadat we zaterdag uitgebrakt waren, gingen we eten bij Alfred (een van de vaste taxichauffeurs), die ons uitgenodigd had bij hem thuis. Het was erg bijzonder om te zien hoe het er aan toe gaat in een echte Tanzaniaanse familie. Nu nodigt Alfred wel vaker mensen van de compound uit, dus wat dat betreft was het misschien niet helemaal authentiek, maar desalniettemin erg leuk :)
Toen we aangekomen waren bij Alfred, werden we, nadat we de gebruikelijke giften van koffie, thee en vers fruit overhandigd hadden, meteen aan het werk gezet met het snijden van groenten. Toen dit gebeurd was, gingen we naar buiten om te koken. In de ‘tuin’ stonden twee houtskoolvuurtjes, waarop de maaltijd klaargemaakt werd. Ondertussen renden de kippen/hanen/kuikentjes gevaarlijk dicht langs het vuur, alsof ze niet konden wachten tot ze er eindelijk zelf op zouden belanden (wat uiteraard een keer zal gebeuren..). Het koken zelf duurde lang. Heel lang. Ik heb het niet nagevraagd, maar ik kan me niet voorstellen dat ze tijd hebben om elke avond zo uitgebreid te koken. Ondertussen vermaakten Gowri en ik ons wel met Alfreds kleindochter, die erg onder de indruk was van de ekotite-functie van smartphones (zie foto’s). Gelukkig was het eten het lange wachten méér dan waard, want het was ontzettend lekker! Onderdeel van de Tanzaniaanse gastvrijheid is dat je je gasten steeds meer eten en drinken blijft aanbieden. Wij hadden niet door dat het aan de gasten zelf is om aan te geven wanneer je wil gaan en aangezien we niet onbeleefd wilden zijn door te vroeg te gaan, was het een hele tijd en flink wat eten/drinken later eer we weer naar huis gingen.

De zondag hebben we besteed aan een uitstapje naar de Kikuletwa Hot Springs. Anders dan de naam doet vermoeden is dit een heerlijk koele poel die op ongeveer een uurtje rijden van Moshi ligt, waar je kunt zwemmen en lekker niksen. Terwijl wij aan de rand van het water lagen, kwam er plotseling een hele delegatie mannen en vrouwen in nette kleding langs, inclusief filmploeg. Later bleek dat dit regeringsfunctionarissen waren die om de één of andere reden langsgingen bij toeristische trekpleisters. We werden, na veel aandringen van de reporter, ook nog geïnterviewd over waarom we naar Tanzania kwamen. Mocht iemand zich dus afvragen wie dat enigszins beschaamd kijkende Nederlandse meisje was dat een standaard toeristengids-praatje afstak over Tanzania op RTL Moshi: dat was ik dus…

De rest van de week was niet zo enerverend. Wel heb ik een jurk laten maken (foto volgt nog) en ben ik weer een klein beetje verder met het onderzoek (al gaat dat echt tergend langzaam helaas…).

28-1

Maandagavond zijn we terug gekomen van één van de dingen waar ik me het meest op verheugd had van Tanzania, namelijk de safari! Al denk ik dat de hele magie zich het beste laat vangen in foto’s (al is dat ook nog maar een slap aftreksel), ga ik toch een poging wagen om een beschrijving te geven van wat we allemaal gezien hebben.

Het avontuur begon vrijdagochtend vroeg, toen we opgehaald werden bij ons huis. ‘We’, dat is Gowri, Bettina, Kaja, Emilie, Marit, Marion, Sam en ik. Na een korte tussenstop in Arusha, waar we Sam afzetten (die ging een weekend naar haar neef), vertrokken we met z’n zevenen plus safarigids Moses richting het eerste park: Lake Manyara.
Lake Manyara is een van de kleinere parken van Tanzania (voor zover je van klein kunt spreken), maar erg afwisselend: je hebt jungle, maar ook grasvlaktes en gedeeltes met struikgewassen. In het park ligt een groot meer (goh verassend), met duizenden flamingo’s. Verder hebben we onder andere zebra’s, giraffes, olifanten, nijlpaarden en impala’s gezien. Als je rondrijdt door het park, dan gaat het dak van de auto omhoog, zodat je kunt staan en goed om je heen kunt kijken. Lake Manyara staat bekend om de ‘tree climbing lion’. Klinkt heftig, maar het is feitelijk gewoon een leeuw die in een boom klimt. Nu klimmen leeuwen wel vaker in bomen, maar omdat er in Lake Manyara simpelweg meer bomen zijn en minder grasland dan in bijvoorbeeld de Serengeti is de kans dat áls je een leeuw spot dat hij dan in een boom zit, groter. Hoewel Lake Manyara dus bekend staat om haar leeuwen-in-bomen, worden leeuwen (en luipaarden) niet zo heel vaak gezien. Wij hadden echter geluk, want dankzij de ‘bushman-eyes’ van Moses (lees: radiocontact met de parkrangers) hebben we beide grote katten gespot!
Aan het begin van de avond verlieten we Lake Manyara en reden we een paar kilometer naar de eerste camping. We sliepen twee aan twee in grote tenten met ‘echte’ bedden. Ook was er zowaar warm water, waardoor ik kon genieten van mijn eerste echt warme douche in 2,5 week: pure luxe.
De volgende ochtend zetten we koers naar de Serengeti, via Ngorongoro (dat ligt op de route). We stapten uit op de rand van de beroemde Ngorongoro krater, waar we een spectaculair uitzicht hadden. De echte gamedrive in de krater was echter pas voor de laatste dag, dus we reden verder richting Serengeti. Langs de route kregen we een schitterend zicht op de eerste tekenen van de Great Migration van alle prooidieren van de savanne die eraan zit te komen: duizenden gnoes en zebra’s en andere ‘grazers’ aan beide kanten van de weg. Bizar, maar ook erg indrukwekkend om zo ontzettend veel dieren bij elkaar te zien. Onder mijn video’s staat een filmpje van het moment dat een aantal gnoes de weg overstaken, vlak voor onze auto.
Waar er de eerste nacht nog een hek om de camping heen stond, overnachtten we nacht twee midden op de Serengeti. Best spannend als je vlak daarvoor leeuwen en dergelijke rond hebt zien lopen. Gelukkig hoefde ik niet midden in de nacht mijn territorium af te bakenen en waren de beesten (op de muggen na) niet echt geïnteresseerd in onze tenten.
De volgende ochtend moesten we om 5:45 uur klaar staan voor een kop koffie, om daarna meteen in de auto te springen voor de Serengeti gamedrive. De moeite werd meteen beloond, want na een paar minuten zagen we onze koplampen reflecteren in een heel aantal ogen: leeuwen. We bleven een tijd staan en ondertussen kwam de zon op, wat op zichzelf al een schitterend gezicht was, maar wat er ook voor zorgde dat we de leeuwen beter konden zien.
We reden verder over de uitgestrekte savanne en spotten nog een heel aantal dieren, maar het allergaafste was wel nóg een troep leeuwen, maar deze keer met een mannetje erbij! Ze trokken zich niks aan van de auto, dus we hebben ze uitgebreid kunnen bestuderen. Op een gegeven moment besloot een levensmoeie gazelle dat het een goed idee was om in de buurt te komen, waarop de leeuwinnen de jacht inzetten (meneer leeuw bleef uiteraard op zijn koninklijke achterste zitten). De leeuwinnen waaierden uit en probeerden zo hun prooi te omcirkelen. Opvallend was hoe goed gecamoufleerd ze zijn: als de leeuwinnen bukken in het hoge gras zie je ze écht niet meer. Helaas had de gazelle niet zó veel risico genomen als we dachten en had hij toch nog een behoorlijke afstand gehouden. Ondanks onze aanmoedigingen (niks tegen gazelles verder), slaagden de leeuwinnen er dus niet in om hem te pakken te krijgen.
Een ding over safari-auto’s dat je moet weten is dat ze bijna elk terrein, met hoeveel gaten en stenen ook, aankunnen. Hartstikke handig natuurlijk, maar het maakt de chauffeur ook wat overmoedig. Zo gebeurde het bijvoorbeeld dat een auto voor ons vast kwam te zitten in de modder, waardoor wij hem er als een botsautootje uit moesten duwen. Vervolgens kwamen wíj echter weer vast te zitten, waardoor het aan een auto achter ons weer de beurt was om ons vrij te krijgen. Hilarische taferelen, die hopelijk iemand gefilmd heeft.
Toen de auto bevrijd en onze safari-drang verzadigd was, vertrokken we weer vanuit de Serengeti richting Ngorongoro. Het was een prachtige route, wederom langs de velden vol gnoes, zebra’s en impala’s.
Onze laatste nacht verbleven we op de mooiste locatie, namelijk aan de rand van de Ngorongoro krater. Het schitterende uitzicht deed de relatieve kou (10  graden ongeveer) snel vergeten.
Onze laatste safari-dag besteedden we aan de Ngorongoro krater. Helaas heb ik weinig foto’s van deze dag, omdat mijn camera er toen mee op hield… Het is echter een fantastische plek met een enorm hoge dichtheid van dieren. Onze missie was om de Big 5 (leeuw, luipaard, neushoorn, olifant en buffel) compleet te maken en een neushoorn te spotten, en dat is gelukt :)
’s Middags begonnen we doodmoe maar voldaan aan de terugreis naar Moshi. Moses stuurde ons met een noodgang tussen al het verkeer door en aan het begin van de avond waren we weer in Moshi.

Nogmaals excuses voor de lengte van dit stukje; volgende keer wat beknopter :D

Liefs,

Sophie