Met Swahili naar de Kili

Hamjambo! Ninajifunza Kiswahili.

Goed. Ik ben dus wederom begonnen aan wat ik eigenlijk al had opgegeven, namelijk het leren van Swahili. Voordat ik naar Tanzania kwam heb ik in Nederland een paar lessen gevolgd, maar daarmee kwam ik niet echt verder. Nu gaat het leren van een taal natuurlijk gemakkelijker als je het dagelijks hoort. Matthias, bijvoorbeeld, is hier al drie maanden en spreekt al een aardig woordje Swahili. Dit is mede dankzij lessen die hij volgt. Marion en ik hebben besloten om ook lessen te nemen. Inmiddels zijn we 4 lessen verder en Swahili is nog steeds een chaos (althans in mijn hoofd), maar er komt beetje bij beetje wel wat orde in. Zo kunnen we al tellen (handig op de markt wanneer de verkoopster geen Engels spreekt), over onze dag vertellen en bestaat onze vocabulaire uit de onmisbare woorden kupiga mswaki (tandenpoetsen), kupiga pasi (strijken) en chakula cha asubuhi (ontbijt). Kortom: praktisch ingeburgerd.

Het is gek om te bedenken dat ik nu op de helft van mijn tijd in Tanzania ben. Aan de ene kant lijkt het veel korter, maar aan de andere kant ook veel langer, omdat ik elke dag weer zoveel indrukken opdoe. Ik voel me in elk geval wel thuis hier in ons pittoreske stulpje op de doctor’s compound en ook in Moshi. Veel van de andere bewoners blijven korter dan drie maanden, dus er is een fijne doorloop van allerlei toffe mensen. Uit ons ‘eerste’ huis is Sam inmiddels vertrokken (afgelopen donderdag) en Gowri gaat aanstaande maandag weg. Het was heel gezellig met hun, dus ik ben benieuwd wie hen gaat vervangen.
Had ik trouwens verteld dat Sam en Gowri de Kilimanjaro gingen beklimmen? Zo ja, dan vertel ik het lekker nog een keer en zo nee, dan bij deze.
Vandaag twee weken geleden vertrokken ze voor de trektocht van 7 dagen die ze naar de top van de hoogste vrijstaande berg ter wereld ging leiden (en terug). 5895 meter hoog is ‘Kili’. Elke dag (althans, bij goed weer) kunnen we haar (zijn bergen vrouwelijk?) zien shinen boven alles en iedereen uit. In het begin was dit ontzettend mooi. Dat is het natuurlijk nog steeds, maar hoe langer je hier bent, hoe meer er bij dat gevoel van ‘zó hee, mooie berg!’ een ander knagend gevoel komt dat zich het beste laat omschrijven als ‘ik moet en zal die berg beklimmen, al kost het me vier maanden stufi’. Goed, Sam en Gowri gaven dus toe aan gevoel nummer twee en begonnen aan de Machame-route naar Uhuru peak. Deze route is die weliswaar niet de gemakkelijkste of kortste, maar heeft wel het hoogste succespercentage. Dit valt te verklaren door het feit dat een langere route meer tijd geeft om je lichaam te laten acclimatiseren, ofwel wennen aan de hoogte en het significant lagere zuurstofpercentage in de lucht dat met die hoogte gepaard gaat. Het gevaar van klimmen naar grote hoogtes is dan ook hoogteziekte door het falen van die acclimatisatie, wat wordt veroorzaakt door een bepaald proces. Iets met veranderende drukken en lucht volgens mij: dingen waar ik niet meer over nagedacht heb sinds mijn eindexamen natuurkunde, dus de precieze details moet ik jullie schuldig blijven. Het belangrijkste weet ik echter wel: als je het krijgt is dat naar.
Anyway: terug naar Sam en Gowri. Helaas moest Sam op dag 5 opgeven (ze is wel gewoon veilig beneden gekomen:)), maar Gowri heeft het gehaald! Ondanks dat Sam de top niet gehaald heeft, zorgde haar en Gowri’s tocht, in combinatie met de vele goede verhalen van anderen,  ervoor dat ook ik behoorlijk geïnfecteerd begon te raken met het Kili-virus. Ondanks het feit dat ik de vraag of ik wellicht ook de Kilimanjaro wilde beklimmen, die een heel aantal mensen mij voor vertrek gesteld hebben, steeds stellig met een ‘nee’ beantwoord heb, moet ik toegeven dat ik toch om ben. Sterker nog: over 9 uur staat er een auto voor de deur die Marion, Emilie, Max, Marit, Eivind en ondergetekende komt ophalen en naar de Machame-gate van Kilimanjaro National Park zal brengen, waarvandaan we aan onze tocht gaan beginnen. De reden dat we het nu gaan doen is dat Eivind (Marit’s vriend) voor een week in Tanzania is en hij graag de Kili wilde beklimmen. Aangezien het het leukste is om in een groep te gaan, was voor mij de beslissing snel gemaakt.
Dus: beslissing gemaakt, tocht geboekt (rib uit m’n lijf overigens), spullen (wandelschoenen, winterjas, thermo-ondergoed, etc.) gehuurd: ready to go!
Ik ben ontzettend benieuwd en zenuwachtig voor de komende dagen. Ik hoop dat alles goed gaat en dat ik aanstaande vrijdagochtend om 6 uur Tanzaniatijd (4 uur Nederlandse tijd) op Kili’s top uit kan kijken over Tanzania!

Natuurlijk is het plannen van Kili niet het enige wat ik gedaan heb sinds mijn vorige blog. Vorig weekend zijn we bijvoorbeeld een dag naar Arusha geweest (grotere stad hier dichtbij) en een dag naar Lake Chala. Lake Chala is een schitterend kratermeer op de grens met Kenia, wat betekent dat je kunt kanoën over de grens! Al kanoënd bleek dat Gowri en ik over een zeldzaam talent beschikken wat betreft koers houden. Wij slaagden er namelijk in om met een onstopbare zigzagbeweging over het meer te gaan. Uiteraard geheel bewust van tevoren zo gepland. Dus.

Later hierover wellicht meer, maar voor nu ga ik er echt mee ophouden. Morgen begint de dag  namelijk weer vroeg en de komende dagen worden heftig. Hopelijk bestaat mijn volgende verhaal uit euforische berichten over een succesvolle beklimming! En anders zal ik er geen depri-verhaaltje van maken. Beloofd :)

Liefs,

Sophie