Moshi-life

Lieve allemaal,

Deze blog schrijf ik vanuit vlucht nummer PW421 vanuit Kilimanjaro, bestemming: Zanzibar. Dat geeft mij mooi tijd om op te schrijven wat er zoal gebeurd is in en rond de doctor’s compound sinds we terug zijn gekomen van onze Kili-high (Pun intended).

Kili is al drie weken geleden inmiddels en in de tussentijd ging het leven gewoon door hier in Tanzania. Moshi voelt echt aan als ‘thuis’ en het is een gekke gedachte dat ik hier over twee weken nóg een keer weg vlieg, maar dan helaas voor een langere tijd. Hoewel ik zin heb om iedereen in Nederland weer te zien, zie ik er wel tegenop om Moshi en alle mensen die ik hier ontmoet heb achter te laten. Het is zo tof om te merken hoe snel je een band opbouwt met de mensen die er vanaf het begin waren (Marion, Bettina, Kaja, Emilie, Marit). Doordat je echt samen woont en doordat je allemaal door een zelfde soort proces van wennen en aanpassing aan, én genieten van, Tanzania gaat, vorm je een sterke band. Wat dat betreft ben ik blij dat ik het ‘reizen’ dat ik zo graag wilde doen voor mijn coschappen op deze manier heb ingevuld; ik denk niet dat ik door rondreizen en steeds verschillende mensen ontmoeten nieuwe vrienden zo goed had kunnen leren kennen :)

Goed, gemengde gevoelens over het verlaten van Moshi, maar gelukkig is het nog niet zo ver! Ik ben nu dus met Marion op weg naar Zanzibar en daarna kom ik nog voor een paar dagen terug op de compound om afscheid te nemen. De Zanzibar-verhalen komen de volgende keer, nu eerst de afgelopen weken.

Zoals ik in mijn vorige blog al zei, begonnen we onze Kili-tocht met Uri en Yaël uit Israël, maar deden zij de kortere route, waardoor ze een dag voor ons op de top waren. Tijdens het hiken hadden we echter de deal gemaakt om, nadat iedereen terug gekeerd was, onze top-prestatie (haha) te vieren en uit eten te gaan. De dinsdag nadat we weer terug waren van Kili deden we dit bij restaurant Indoitaliano, waar ze, surprisesurprise, zowel Indisch als Italiaans eten hebben. Het was erg gezellig en interessant om iedereen ook eens onder ‘normale’ omstandigheden te zien (gedoucht dus).

De rest van de week was vrij normaal: lectures, dataverzameling en meekijken op de OK. Er zijn doordeweeks zowel lectures van de ENT-(KNO-)afdeling als gemeenschappelijke lectures over onderwerpen als HIV-medicatie en de diagnose van koorts (lang niet altijd malaria), maar ook over bijvoorbeeld het Zika-virus.
Qua onderzoek heb ik inmiddels (eindelijk) alle benodigde data verzameld. Het was vast naïef, maar ik had voor ik ging niet gedacht dat dat zo moeilijk zou zijn. Het probleem was vooral het feit dat de dossiers in het KCMC niet bepaald goed bijgehouden worden. Zo komt het regelmatig voor dat een dossier kwijt is en niemand een idee heeft waar het is. Het contrast met Nederland waar elk ziekenhuis inmiddels een elektronisch patiëntendossier heeft en zelfs dan alle papieren dossiers nog minstens een aantal jaar moet bewaren, is groot. Maar goed, this is Africa en dingen gaan hier nu eenmaal anders. En uiteindelijk komt het dus wel op z’n pootjes terecht.

Vlak voor het weekend na Kili stonden er opeens twee fietsen in onze woonkamer. Compleet met fietstassen. Het wereldberoemde gezegde ‘waar fietsen zijn, daar zijn Nederlanders’ bleek op te gaan: de fietsen behoorden toe aan Mark en Jens, twee studenten ‘oorspronkelijk-uit-Nijmegen-maar-nu-uit-Amsterdam’ die net een week onderweg waren met hun fietstocht vanuit Nairobi naar Kaapstad. Zij kwamen een paar dagen rust pakken in Moshi en via Floris (Nijmeegse geneeskundestudent die nu ook in Moshi is) waren ze bij KCMC terecht gekomen. Voor wie hun tocht wil volgen: http://www.barabaratales.com (barabara=weg).
Tijdelijk nieuwe bewoners dus, maar het was ook voor een heel aantal mensen van de compound hun laatste weekend in Moshi, dus we hadden op vrijdag een farewell-party van de bewoners van huis A14. Deze vond, na een tof begin in A14, plaats in Glaciers, dus het was weer dansen, dansen, dansen :).
 
De volgende ochtend besloten we de kennis van een Masai-medicijnman op het gebied van het behandelen van een Glaciers-gerelateerde hoofdpijn op de proef te stellen en op bezoek te gaan bij een Masai-dorp.
Het bezoek was, laat ik het zo zeggen, bijzonder. We twijfelden vooraf of het überhaupt een goed idee was om te gaan, omdat we een aantal negatieve verhalen hadden gehoord over het feit dat de rondleidingen in Masai-dorpen erg toeristisch zijn en weinig meer te maken hebben met hoe de Masai nu leven. Daar zit wat in moet ik zeggen: de stam waar wij waren had ‘moderne’ gebouwen om in te wonen en een gedeelte met ‘klassieke’ Masai hutten, gemaakt van modder en takken, die eruit zagen alsof ze niet echt meer bewoond werden. Bij aankomst kregen we Masai-kleding en -sieraden aan en werden we uitgenodigd om met de rest van de stam mee te zingen en dansen. Ondanks dat ik ergens wel wist dat het niet helemaal authentiek was (wat dat ook mag betekenen), was het wel leuk om te zien. Ze waren overigens hoogst verbaasd dat ik als 21-jarige nog niet getrouwd was en geen kinderen had. Shame on me.
Mijn conclusie over de Masai-dorpen is dat je, als je er heen gaat, niet de verwachting moet hebben dat je gaat zien hoe de Masai écht leven. Er zijn natuurlijk wel dorpen waar ze nog op de oude manier leven, maar ik denk dat dát juist de dorpen zijn die minder in contact staan met toeristen. Als je echter wil zien hoe de Masai oorspronkelijk leefden, ook al zijn er nu veel ‘verwesterd’, dan is het bezoeken van een dorp wel een leuke manier om dat te ervaren.

Ondanks dat we de volgende dag wel wat rust konden gebruiken, ging zondag rustdag niet door. Het was namelijk tijd voor een van de grootste sportevenementen van Moshi: de Kilimanjaro Marathon. Anders dan de naam misschien doet vermoeden, vindt deze niet plaats op de berg zelf, maar in de straten van Moshi. Van de compound liepen vier heren, Geert, Matthias, Andrea en Patrick de halve marathon. Uiteraard vroeg dat om flinke aanmoediging van de rest: om 8 uur ’s ochtends (dan is het relatief koel) stonden we met ons home-made spandoek langs de route. Ze hebben het alle vier in een goede tijd gehaald, dus dat was geslaagd. Erg bijzonder was het ook om de top-marathonlopers te zien (met name Kenianen), die met een enorme snelheid alles en iedereen voorbij lopen. Ook liepen er locals mee, velen schijnbaar ongetraind, omdat het hier meer een kwestie is van óf je de afstand uit loopt dan hoe.
Zondag was helaas ook Matthias’ laatste dag in Moshi. Hij had dus de halve marathon gelopen, maar wilde ook graag ’s avonds samen wat eten als afscheid. Zo gezegd, zo gedaan: we hielden een afscheids-picknick voor hem bij de railway station bar. Deze bar is letterlijk op het perron van het oude station van Moshi (er rijden al tijden geen treinen meer), dat eruit ziet als de set van een westernfilm. Vanaf het perron heb je een schitterend uitzicht op de Kilimanjaro en de zonsondergang. Natuurlijk wordt alles beter met muziek en aangezien Jens (fietser) een ukulele bij zich had, hebben we de hele avond muziek gemaakt. Van Hakuna Matata tot Beatles tot Frozen: alles kwam voorbij. Je kunt met een ukulele echt meer dan ik dacht, dus sinds Jens en Mark weer weggefietst zijn, ben ik wanhopig op zoek naar een winkel waar ze die verkopen. Tot nu toe geen geluk, maar ik heb goede hoop dat er op Zanzibar ergens een verdwaalde gitaardude rondloopt die ze verkoopt.

Mathias’ afscheid was niet het laatste van de week: ook voor Vicky en Patrick waren het hun laatste dagen. Na Vicky’s laatste avondmaal (melodrama) bij Milan’s (met toetje in Union Café) en Patricks laatste bij Kaka’s behoor ik nu officieel tot de compound-oudsten. Dit is vooral te merken aan het enorme respect dat de jongere generatie voor mij en de anderen heeft (niet dus) en dat ik ‘de jeugd van tegenwoordig’ toch echt minder leuk vind dan de oudere generatie. Ik ga me pas echt zorgen maken als ik ’s avonds de deur niet meer uit ga.

Ons laatste weekend en Marions laatste week in Moshi hebben we gebruikt om de beste restaurants van Moshi te bezoeken. Onze all-time-favourite blijft echter Ten2Ten: goddelijk Indiaas eten dat ook bezorgd wordt en dan 9/10 keer binnen 2 uur aankomt. Fan-tas-tisch.

Al met al een goede laatste volle week, maar helaas werd de laatste avond (gisteravond) verpest doordat er ingebroken was in A7. Gelukkig niet mijn huis, maar Emilies camera en laptop en Marits bankpasjes waren gestolen. Ontzettend balen dus, mede omdat er wel gewoon bewakers horen te zijn op de compound. Er is in elk geval aangifte gedaan, ben benieuwd wat daar uit komt.

Voorlopig gaan mijn gedachten echter vooral uit naar Zanzibar! Het is in elk geval heerlijk weer en de zee is supahdupah-blauw :). Tot gauw!

Liefs,

Sophie