Arrivée

Hoezee, internet! Het is pas dag twee in Tanzania, maar ik heb al het één en ander te vertellen :)

De dag begon woensdagmorgen heel vroeg (half zes). Samen met papa en mama in de auto richting Schiphol. Gelukkig viel het mee qua ijzel en kwamen we ruimschoots op tijd aan.
Het was even lastig om afscheid te nemen, maar toen ik eenmaal in het vliegtuig zat (incl. Volkskrant, die ze uiteraard uitdelen bij KLM), had ik vooral heeeeeel veel zin om er te zijn!
De vlucht viel erg mee, wat zeker ook te maken had met het feit dat er niemand naast me zat en ik dus mijn benen voor de verandering eens fatsoenlijk kon strekken.
Het is indrukwekkend om over de Sahara te vliegen: onvoorstelbaar dat er zó veel zand aan één stuk kan zijn. Op een gegeven moment werd het groener en begonnen er ook wat meer tekenen van leven te verschijnen. Toen de zon onderging had ik echt een ‘naaaaams ingoyaaaama’-Rafiki momentje: een uitgestrekte zwarte massa onder me met schitterende kleuren aan de horizon. (zie foto)

Kilimanjaro International Airport is wat je misschien van een Tanzaniaans vliegveld zou kunnen verwachten: warm (zelfs ’s avonds) en druk. Toen ik mijn visum eenmaal op zak had (oh, waarom maken ze die foto in godsnaam na een dag in het vliegtuig :’) ), mijn tas van de band gepakt had en de chauffeur gevonden had, reden we van het vliegveld naar KCMC. Ik probeerde de drie zinnen Swahili die ik geleerd had uit op de chauffeur en wonder boven wonder leek hij het te begrijpen. Althans, hij knikte en lachte dus ik ging er maar van uit. Terwijl we door de donkere Tanzaniaanse nacht zoefden (straatverlichting anyone?), vertelde hij wat over het land. Stomverbaasd was hij, toen ik op mijn beurt over Nederland vertelde en zei dat we qua wildlife niet veel meer te bieden hebben dan koeien en een sporadische ‘lynx’.

Nadat we bij het KCMC aangekomen waren, bracht de chauffeur me naar mijn kamer. Mijn kamer is in een huisje waar op dit moment nog vier andere meiden wonen: twee Noorse (Bettina en Kaja), die ergotherapie studeren en een Engelse (Sam) en een Australische (Gowri) die ook geneeskunde studeren. Het huis ziet er tof uit, met veel boeken en tips achtergelaten door onze voorgangers. Op dit moment lig ik alleen op een kamer, maar er is nog een bed vrij dus wie weet krijg ik nog een roommate.

Donderdag ben ik met Bettina en Kaja naar het ziekenhuis gelopen. Toevallig kwam ik daar Doreen tegen! Zij is een geneeskundestudente hier uit Moshi, die ik vorig jaar ontmoet heb tijdens een keuzeblok over tropische ziekten. Doreen heeft me het ziekenhuis laten zien, wat erg interessant was. Natuurlijk is het totaal anders dan in Nederland, maar het zag er helemaal niet slecht uit. Wat met name opviel, was dat het zoveel opener is: iedereen kan gewoon in- en uitlopen. Verder bestaat er niet echt zoiets als een wachtkamer, maar wachten de patiënten gewoon op de gang tot ze aan de beurt zijn. Er zijn behoorlijk wat afdelingen: interne geneeskunde, gynaecologie, kindergeneeskunde, chirurgie, orthopedie, oogheelkunde en natuurlijk KNO. Een spoedeisende hulp is nu in aanbouw. Dit vond ik opvallend, aangezien je zou denken dat dit een van de eerste afdelingen zou zijn die gebouwd wordt.
De rest van de dag hebben we rustig aan gedaan. We hebben wel inkopen gedaan bij de supermarkt. ’s Avonds hebben we een filmavondje (inclusief pizza en popcorn) gehouden. We keken Bridget Jones welke ik, shame shame, nog nooit gezien had. Het was heel gezellig en we hebben volop plannen gemaakt voor de komende wekenJ

Vandaag kwam Alfred me vroeg ophalen bij het huis om een simcard te regelen. Alfred is de vaste chauffeur van zo’n beetje de hele compound geloof ik, en hij noemt alle meisjes zijn ‘daughters’. Zoals sommigen van jullie al gemerkt hebben, is het regelen van een simcard gelukt en sta ik nu dus weer in contact met de Dutchies!
De rest van de dag hebben we besteed aan ‘registration’ en tegelijkertijd heel veel geduld leren hebben, want het gaat hier nu eenmaal niet zo snel en wanneer iemand ‘zo’ komt, betekent dat ‘over twee uur’. Gelukkig is het heerlijk weer, dus het wachten in de zon was niet echt een straf.
Aan het eind van de middag ben ik langsgeweest bij Dr. Chussi, die mijn onderzoek hier gaat begeleiden. Hij is ontzettend aardig en vooral niet te formeel, wat ik erg prettig vind!

Vanavond komen er nog twee studenten uit Nijmegen die hier voor het weekend verblijven, dus daar ben ik erg benieuwd naar. Verder gaan we ook een drankje doen in ‘Glaciers’ met de rest van de compound. Morgen hebben we een ‘Coffee-tour’ gepland staan; een wandeltocht over de ‘lower slopes’ van de Kili langs de lokale koffieboeren :D

Tutaonana!

Sophie